‘Chabhraigh an dearmad d’fhear seo liom a bheith níos mó ar mo chompord liom féin’

Amuigh fén mbaile agus fuadar fúm fear a fháil dom féin. “Canathaobh?”, a iarraim orm féin anois, nuair nach mbíonn an fonn sin ormsa in aon chor, ach bhí an samhradh tagtha chomh fada linn agus bhíos ar mhuin na muice, ag triailt breith ar gach aon deis os mo chomhair amach.

Is amuigh le cara a bhíos, bean bhreá ar maith léi bualadh le daoine amuigh agus iad a bheith ina leabaigh fé dheireadh na hoíche, má bhíonn an t-ádh leo. Mar bhean agus duine fásta, is dóigh liom gur rud an-sláintiúil é sin agus mar sin, chuas féin sa tóir ar dhuine éigin oiriúnach.

Ní fada a thóg sé agus daoine amuigh fé aimsir an tsamhraidh. Lasmuigh den bpub ag ól le cairde a bhí a fear so, dathúil a dhóthain (a dearbhaíodh liom), agus ARD. Cha-ching, an deis aimsithe! Chuimhnigh mé ar chara eile liom a mhínigh dom go raibh sí féin agus a páirtí le chéile anois mar gur mháirseáil sí sall chuige agus thug a huimhir dó. Taispeántas lán d’fheimineachas, misneach agus láidreacht a cheapas féin agus mar sin, agus cúpla deoch ólta agam gan dabht, seo liom suas chuige ach a leanamar a chéile ar Instagram.

Ní rabhas tréis aon fhocal a bhí ráite aige a chlos ach an deis tapaithe agam agus mé breá sásta liom féin. Sea, a dúirt, tá an bheart déanta agam agus deis cruthaithe agam dom féin. Leanadh ar aghaidh le mo phlean.

Thána trasna air arís ag deireadh na hoíche, agus de bharra an phlean a bhí sa cheann agam, ritheas leis. Bhreá liom a rá gur scéal ana-rómánsúil a bhí anso, gur bhuaileas le fear breá agus go dtitimear i ngrá, ach níorbh ea. Bhí sé ar an bhfear ba dhrochbhéasaí a bhuaileas riamh leis!

Agus é siúd ar meisce, bhí sé ag triailt ceannas a chur in iúl ormsa agus ar mhná eile. Thriall sé iachall a chur orm eochracha mo chairt FÉIN a thabhairt dó go bhféadfadh sé imeacht go cóisir agus é tréis n’fheadar cé méid dí a ól. Ar a laghad bhí dóthain céille agam gan an méid sin a dhéanamh.

Bhí sé ag caitheamh anuas orm féin agus ar mhná go ginearálta (agus á dhéanamh sin sa leabaigh chomh maith). An gcuireas an oíche ar ceal? Ní dhein, agus mise an óinseach a lean ar aghaidh leis an ‘misean’ a thugas dom féin! Canathaobh nár theitheas ós na bratacha dearga? D’fhanas, gan aon tsásamh á bhaint agam as an ngníomh, fiú agus dá mbeadh sé deas tuisceanach macánta mar dhuine. (ICK tugtha agam dom féin!)

Theitheas an mhaidin dar gcionn agus m’eireaball idir mo dhá chois, ní roimis siúd, ach go rabhas díomách liom féin. Canathaobh nár fhágas im’ dhiaidh in áit éigin é nuair a thuigeas cén saghas fear é? Ní in é mo leithéidse in aon chor! Canathaobh go gceapas go gcaithfinn caidrimh mar sin a bheith agam le daoine, dom’ iarraidh a bheith cosúil leo, nuair nach bhfuil suim agam iontu go dtí go mbíonn mothúcháin i gceist?

Nílim a rá go gcabhraigh an t-eachtra liom teacht ar an réiteach ach ar shlí, do dhein. Táim tréis imeacht amach go minic ó shin ach gan géilleadh don smaoineamh gur cheart dom’ leithéid (duine óg) a bheith ag léimt isteach sa leabaigh le duine éigin gach aon chúpla seachtain. Ní gá dom pé ní a dheineann mo chairde nó daoine timpeall orm a dhéanamh muna bhfuil an fonn sin orm.

Is dócha go gcabhraigh an DEARMAD d’fhear seo liom a bheith níos mó ar mo chompord liom féin agus an fonn GAN an méid sin a dhéanamh a chleachtadh. Ní le duine éigin cosúil leis siúd ar a laghad.